Ve yalnız kadınlar vardır;
Eskiden yaptığı nakışları seyrederken gözyaşları avuçlarına damlar...
Anılarından başka bir şeyi kalmayan ve onlarla yaşamaya mahkûm...
Acımasız zamanın hışmına uğramış bedbaht kadınlar...
Bazen yalnızlıkları bir kitaba sığınır, orada kendine bir yer arar, titrek parmaklarla, yaprakları karıştırır...
Kelimelere seslenir bir mermer soğukluğu sesiyle ve umutla...
Kelimeler zalim, kelimeler acımasız...
...