Şairin dikkati, tüm dikkatini ağzından çıkan kelimelere vermiş bir kekemenin dikkatine benzer. Tek bir kekemelik yok: Bazen konuşmaya çalışırken kekeleriz; bazen bir şeyleri söylememeye çalışırken kekelenir; bazen basit bir dil sürçmesidir; bazense son derece düzgün şeyler söylerken aslında kekelediğimizi fark ederiz. Dil bizi konuşuyor. Dil bizi yok sayıyor. Üstelik dil içindeki sakarlıklar, hayattaki sakarlıklardan ayrı değil. Kekeme hayatlar yaşıyoruz, bütün savunma mekanizmalarımızın arkasın ...